Voor wie de tijd verstrijkt
Miriam Van hee publiceerde haar eerste gedichten in 1978. Met
haar debuut het karige maal was het kristalhelder dat dit het
begin zou zijn van een meesterlijk dichterschap. voor wie de tijd
verstrijkt is haar negende bundel en nog steeds en opnieuw weet
ze de lezer te laten samenvallen met de wereld die ze beschrijft:
‘je bent stil in het bos als je paddenstoelen zoekt, je hoort het
liedje van de vinken, een onbetrouwbare wind speelt in de kastanjebomen’.
In heldere ritmische zinnen deelt Miriam Van hee alledaagse
observaties, en ze weet door haar woordkeus en verdeling van
de dichtregels een grotere waarheid aan het licht te brengen.
‘Ze balanceert op het koord tussen het zegbare en het onzegbare,’
schreef Luuk Gruwez over ook daar valt het licht, ‘opdat alles
zou worden onthouden, moet het eerst worden gezien. Er is een
dichter van dit kaliber nodig om hiervoor alvast onze ogen te
openen.’
