Het zeemonster of de zee
‘Ik ben hier om mijn moeder te helpen met haar verhuizing naar een klein appartement op de begane grond in het centrum van de stad, waar alles zacht en licht gaat worden. Er is niets ergs gebeurd en er is geen slecht nieuws. Ik ben alleen onder de tafel gaan liggen, en op die ene oude handschoen die ik nog overhad na ben ik niets kwijtgeraakt.’
Een jonge vrouw gaat onder de tafel liggen in de flat waar ze is opgegroeid en weigert eronder vandaan te komen. Vanaf die plek observeert ze de wereld. Een wereld waarin verwachting en realiteit niet parallel lopen. Een wereld waarin wie niet meedoet, niet meetelt. En waar de tijd nu eenmaal nooit stopt.
