Van huis uit
Omdat ze elkaar even niet anders dan vanachter glas mochten zien, schreven Anne en haar vader elkaar over wat ze normaal aan de keukentafel of tijdens een wandeling zouden hebben besproken. ‘De wijzers van de klok gaan snel, dat merk je later wel,’ zong Herman bij de geboorte van zijn jongste dochter Anne. Veertig jaar verder zien we vader en dochter als twee – zich nog altijd verwonderende – volwassenen, die een gelijkwaardige toehoorder in elkaar vinden.
In Van huis uit voeren zij elkaar al verhalend langs de eigen jeugd, en langs gedeelde herinneringen en recentere ervaringen. Het resultaat is een boek vol alledaagse, dikwijls ontroerende, grappige en liefdevolle vertellingen.
